Waarschijnlijk is het de oerangst van alle mensen om uitgestoten te worden, om de veiligheid van de vertrouwde groep te moeten verliezen. Voor elke nieuweling staat ‘erbij horen’ extra op spanning. In een nieuwe schoolklas, op een feest, op de nieuwe sportclub, steeds is erbij horen een belangrijke behoefte. Ook immigranten zijn er extra gevoelig voor of de meerderheidscultuur hen opneemt of afstoot.
* Een alledaags voorbeeld. In een organisatie zegt een personeelsmanager bij salarisbesprekingen tegen een Marokkaanse medewerker: ‘De laatste drie jaar zijn in Nederland de regels voor de verhuiskosten veranderd…’. De werknemer raakt geïrriteerd. Hij hoort in de toevoeging in Nederland dat hij niet als een gewone collega wordt gezien. Als u dit overdreven vindt, dan bent u waarschijnlijk een blanke Nederlander. U voelt de pijn van de buitensluiting niet. De werknemer zou het normaal hebben gevonden als ‘in Nederland’ weggelaten was. Of als er gezegd zou zijn: ‘in ons bedrijf, bij deze afdeling’.
Zou de pz-er hetzelfde ook tegen een autochtone Nederlandse collega hebben gezegd?
* In een beleidsrapport staan de etnische groepen in een stad vermeld. Onder de staafdiagram staat: % Nederlanders, % Turken, % Marokkanen, etc. Daarmee voelen veel migranten zich uitgestoten. Als er onder had gestaan ‘Afkomst Autochtoon, Turks, Marokkaans, dus met een ‘s’, dan was het gevoel van buitensluiting niet opgetreden.
Wie tot de meerderheidscultuur behoort, is geneigd dit overdreven gevoelig te vinden. Voor een meerderheid is het buitengewoon moeilijk zich het minderheidgevoel eigen te maken.
