Wielrenners hebben het behalve over hun benen ook vaak over hun poten. ‘Slechte poten hebben’ betekent: niet soepel meer fietsen. Zie ook gereedschap. Frans: pattes.
Winnen zit al in Esterre en Trouw kampt nu reeds met zure benen, ondanks het piemelverzetje van 42 voor, 28 achter. Wat is er zo naar aan dat ‘zuur’? ‘Die filamenten, de eiwitbundels in de spier, grijpen bij samentrekken van de spier op een ingewikkelde manier in elkaar. Laten dan weer los en grijpen weer. Zure afbraakprodukten verstoren dat mechanisme; de spier krijgt wel prikkels maar grijpt niet meer in elkaar. Wat je ook duwt. Bovendien werken de zure afvalstoffen op de zenuwen in. Vandaar die zere, branderige “poten”, denken we.’ (Trouw, 01/07/1992)
‘Allemachtig, verdomme, wat zijn de poten goed vandaag! ’ Goede benen, middelmatige of slechte benen? Het is het eeuwige mysterie van de wielersport, nog ongrijpbaarder dan die vervloekte doping. Benen zijn verraderlijk als het moeras. Aan de voet van een klim barsten ze nog van ambitie, halverwege weigeren ze plotseling dienst en sta je ‘geparkeerd’. (Algemeen Dagblad, 26/04/1997)
