Letterlijk: op aardappeljacht gaan; in wielertaal betekent het echter: traag en zonder veel overtuiging aan een ontsnapping beginnen, waarvan de afloop al bij voorbaat een mislukking is; een nutteloze inspanning leveren; zwemmen tussen peloton en vluchters. In het Franse wielerargot: partir en chassepatat. Op 16 december 2006 zei Maarten Ducrot: ‘Ja, je moet wachten, wachten, wachten. Is dit de groep die wegrijdt? Ja? Dan moet in één keer dat gat dicht. Maar als je het dan niet redt, heb je een bloedsmaak in je mond, het snot komt uit je oren en dan kan je om je moeder roepen, maar dan heb je het niet meer in eigen hand, dat noemt men de chasse patatte.’ Kijk ook onder patatsjas.
Tussendoor was er ook een ‘chasse patatte’. Dat betekende dat ploegen die een te grote achterstand hadden, met goedkeuring van de andere een paar ronden mochten terugnemen. Die opeenvolging van jacht, klassementsspurt en ‘chasse patatte’ ging zo door tot het ochtendgloren. (Manu Adriaens: De Muur van Geraardsbergen. De helden van het peloton. 1996)
Onder het elitegeweld troffen we ook Kees Cohen aan. De gigant van Sloten, die zijn geluk wilde beproeven op een alternatief parcours. Ondergetekende had al snel in de gaten: meerijden... niet ontsnappen, want dat wordt een chasse patat, (www.koersrumoer.nl, 27/01/2008)
