Het idee om olie te vervoeren door middel van een pijpleiding dateert uit 1860 en werd drie jaar later voor het eerst in praktijk gebracht in Pennsylvania (V.S.). In 1872 werd, eveneens in de Verenigde Staten, de eerste metalen pijpleiding geconstrueerd voor het vervoer van aardgas.
Aanvankelijk waren de pijpleidingen betrekkelijk kort en dienden ze slechts om de olie en het gas van de bron te vervoeren naar de opslagplaatsen en van daaruit naar de raffinaderijen en naar de havens. Al heel gauw echter ontdekte men de grote voordelen van het systeem en groeiden de pijpleidingen in lengte. De eerste moderne pijpleidingen werden aangelegd aan het einde van de Eerste Wereldoorlog; ze verbonden Mesopotamië, dwars door de Syrische woestijn, met de zee. Een pijpleiding bestaat voornamelijk uit huizen, waardoorheen de olie of' het aardgas wordt getransporteerd. De regelmaat van het transport wordt verzekerd door pompstations, die op regelmatige afstanden langs de leiding zijn aangebracht. Op enkele uitzonderingen na ligt de pijpleiding onder de oppervlakte en varieert haar doorsnede van vijf centimeter tot ruim een meter.
Gedurende de Tweede Wereldoorlog legden de Verenigde Staten twee pijpleidingen aan om olie uit Texas en uit de Golf van Mexico naar de kust van de Atlantische Oceaan te brengen. Een ervan was tot voor kort de grootste van de wereld. Ze werd de ‘Big Inch’ genoemd, was 2300 km lang en vervoerde de olie met een snelheid van zeven kilometer per uur. Intussen zijn de prestaties van deze leiding overtroffen door enkele Russische pijpleidingen.Het Nederlandsche pijpleidingennet, dat tot voor kort nog zeer beperkt was, zal in de toekomst sterk uitgebreid moeten worden voor het transport van het nieuw ontdekte aardgas in het noordoosten van het land.