In de tweede eeuw na Chr. ontdekten tijdgenoten van keizer Octavius Augustus, dat hun vorst en heerser over een uiterst karakteristiek handschrift beschikte. Negen eeuwen later gingen de Chinezen al verder: zij probeerden reeds verband te leggen tussen het handschrift van iemand en zijn karakter.
Daarmee beoefenden zij eigenlijk al de ‘grafologie’: een wetenschap, die zich bezighoudt met het uiteenrafelen van iemands handschrift in de verwachting daaruit bepaalde conclusies over het karakter te kunnen trekken.De term ‘grafologie’ werd echter pas in de vorige eeuw uitgevonden door de Franse priester Jean-Hippolyte Michon; de eerste, die zich serieus met deze wetenschap ging bezighouden. In tegenstelling tot veel moderne grafologen ging Michon nog uit van de stelling, dat speciale kenmerken van het handschrift altijd in verband kunnen worden gebracht met speciale karaktereigenschappen. Grafologen uit deze school zijn bijvoorbeeld van oordeel, dat een groot, ruim handschrift altijd wijst op een ambitieus karakter en op grote verbeeldingskracht; een pietepeuterig handschrift daarentegen op een ‘schoolmeestersmentaliteit’.
Latere grafologische onderzoekers zijn van die opvatting afgestapt. Bekende amateurgrafologen als de schrijvers Goethe en Edgar Allan Poe probeerden iemands karakter af te leiden uit de totale indruk, die zijn handschrift op hen maakte. Nog later probeerde de grafologie het handschrift te herleiden tot de schrijfbewegingen, die ervoor gemaakt zijn; het karakter van de schrijver zou dan uit die snelle, langzame, driftige of lome bewegingen af te leiden zijn. Factoren, die moderne grafologen bij de beoordeling van een handschrift in aanmerking nemen, zijn de grootte van de letters, de ruimte ertussen, de breedte ervan, de stand, de vorm van de