lat. Phariscei, d. i.
Uitgezochten, uitverkorenen, de leden eener joodsche secte, die zich streng aan de letter der Mozaïsche wet hield en aan deze nog strenger uitlegging gaf op grond van mondelinge overleveringen; de P. hielden vast aan de onsterfelijkheid der ziel en aan eene vergelding na den dood, zoodat ze ook lijnrecht tegenover deSadduceón stonden. De P. stonden te Jeruzalem in hoog aanzien; doch er waren onder hen zeer vele schijnheiligen, terwijl het hun ook niet ontbrak aan eene groote mate van geestelijken hoogmoed, zoodat Jezus zich dan ook menigmaal krachtig tegen de P. uitlaat. Hun ontstaan dagteekent van omstr. 180 jareu v. Chr.; als stichter van hunne secte noemt men Hillel. '
