zoo noemde men vroeger de roomsch-kathoiieke schrijvers, die in de 17e eeuw naar eene bepaalde didactische methode het Protestantismus bestreden in disputatiën als anderszins.
Later ging de naam M. op eene protestantsche secte over, die ontstaan is uit de Episcopale Kerk. Eenige jonge anglicaanscbe geestelijken, van de universiteit Oxford, sloten zich in 1720 aaneen onder de leiding van John en Charles Wesley, met het doel, om al de voorschriften van het Evangelie stiptelijk te betrachten: ze kenmerkten zich door bidden, vasten, wekelijksche avondmaalsviering eiken zondag, en, in het geheel, door eene metbodieke uiterlijke vroomheid, waaraan men den naam van Melhodismus gegeven heeft. Intusschen, bij al hunne zonderlingheden, onderscheiden de M. zich werkelijk door reinheid van zeden, en hebben krachtdadig bijgedragen tot de verbetering van het volk. Aan John Wesley had zich in 1732 de talentvolle prediker George Whitefield aangesloten, en de eerste gemeente der M. vormde zich 1739 te Londen. Het lag aanvankelijk volstrekt niet in hun plan, zich van de Episcopale Kerk ai' te scheiden; doch door de vervolgingen, waaraan zij blootstonden, werden zij daartoe gebracht. Reeds in 1741 ontstond er eeue scheuring onder de M. over de leer der predestinatie: Whilefield en zijne aanhangers hielden streng vast aan de leerstellingen van Calvinus op dat stuk ; Wesley en zijne volgelingen daarentegen omhelsden het gevoelen der Remonstranten of Arminianen. De Whitefieldianen zijn op verre na niet zoo talrijk als de Weslcyanen. Onder laatstgenoemden ontstond in 1796 nog weder eene afscheiding: die afgescheidenen noemen zich Nieuwe M. De M. zijn verspreid in Engeland (en wel hoofdzakelijk in het prinsdom Wallis), zoomede veel in de Vereenigde Staten; men vindt er zelfs te Calcutta en op de Sandwicheilanden ; in den laatsten tijd hebben zij zich ook verbreid in Erankrijk en in Zwitserland.
