Onder dezen naam kent men vijf nichten van Mazarin, alle vijf in 1647 naar Parijs gekomen, en uitblinkende door schoonheid en vernuft. Zij waren de dochters eener zuster van den kardinaal, die gehuwd was met een romeinsch edelman, Lorenzo Mancini.
(Laura), de oudste der vijf zusters, trouwde met den hertog van Vendôme.
(Olympia), de tweede zuster, werd de vrouw van Eugenius Maurits van Savoje, graaf van Soissons, door welk huwelijk zij opperintendante werd van het huis der koningin. Het duurde niet lang of zij had hevige geschillen met de hertogin de Navailies, staatdame, viel daardoor in ongenade, doch kwam reeds spoedig weder aan bet hof, en begon toen hare kuiperijen om de hertogin de la Valiière uit ’s konings gunst te verdringen, door hem verzot te maken op eene andere aanzienlijke lichtekooi, welk opzet echter werd verijdeld, en tengevolge waarvan Olympia gebannen werd. Eerst naar Vlaanderen, en van daar naar Madrid vertrokken, gelukte het haar ’t vertrouwen te winnen van de jonge koningin van Spanje (die, volgens St.-Simon, door Olympia M. uit den weg werd geruimd door middel 'van vergif). Deze intrigante stierf 1708 te Brussel, door geheel de wereld verlaten, zelfs door haren zoon, den beroemden prins Eugenius.
(Maria), geb. te Rome 1639, leefde op een zeer gemeenzamen voet met Lodewijk XIV (destijds nog kind), die er zelfs een oogenblik aan dacht haar te trouwen. In 1661 trad Maria M. in den echt met den prins van Colonna, connétable van Napels, en vergezelde haren man naar Italië ; maar reeds spoedig was zij hem moede, en verliet hem in stilte, de wijk nemende naar Frankrijk, waar zij zeer goed ontvangen dacht te zullen worden door Lodewijk XIV; deze was echter pas getrouwd, en wilde haar niet eens ten gehoore ontvangen, maar liet haar opsluiten in een klooster. Reeds spoedig evenwel kwam zij weder op vrije voelen, zwierf een tijd lang rond door Duitschland, de Nederlanden en Spanje, en kwam, na een zeer avontuurlijk leven, in vergetelheid sterven in Frankrijk 1714. Men heeft van haar Mémoires in het licht gegeven (Leiden 1678).
(Hortense), de vierde zuster, geb. 1646 te Rome, was de schoonste vrouw van hare eeuw. Door haren oom, den kardinaal, werd zij gedwongen 1661 te trouwen met Armand de la Porte, hertog van La Meilleraie, die toen den titel aannam van hertog Mazarin. Deze man, somber van aard, was volstrekt geen man voor de levensvolle en vermaak minnende Hortense, die hem dan ook heimelijk verliet in 1688. Ook haar leven was rijk aan avonturen; zij nam de wijk eerst naar Rome, toen naar Chambéry, en eindelijk naar Londen, waar zij zich omringd zag door aanbidders, onder wier getal ook Karel II behoorde ; haar huis was de verzamelplaats van de beminnelijkste en geestigste mannen en geleerden, onder wier getal men opmerkt St.-Evremont, St.-Réal, Gregijrio Leti, Vossius. Zij stierf te Londen 1699. Men heeft onder haren naam Memoires, die echter geschreven zijn door St.-Réal.
(Marie Anne), de jongste, geb. 1649, trad 1662 in den echt met den hertog van Bouillon, en leidde een geregelder leven dan hare zusters. Zij werd echter door het proces Brinvilliers (zie dat art.) in een verkeerd daglicht gebracht, en in staat van beschuldiging gesteld; doch hare onschuld werd volkomen bewezen. Zij was de eerste beschermvrouw van La Fontaine, welken dichter zij haren fablier noemde. Zij stierf 1714.
In 1856 is te Parijs eene lezenswaardige geschiedenis van deze vijf zusters in het licht gegeven door Am. Rénée, getiteld Les nièces de Mazarin.
