geb. 211 na Chr., romeinsch keizer van 270 tot 276, onder Valerianus en Claudius II uitblinkend als veldheer, na den dood van laatstgenoemden door zijne troepen in Mesie als keizer uitgeroepen. Hij verdreef de Marcomannen en Alemannen uit Italië, kon wel de prov.
Dacië niet houden tegen de Gothen, doch sloeg hen terug toen zij den Donau overtrokken, ondernam vervolgens eenen zegevierenden veldtogt tegen koningin Zenobia van Palrnyra, en noodzaakte den tegenkeizer Tetricus in Gallié afstand te doen. Zijne strengheid en degelijke tucht herstelde rust en orde in den staat, en verschafte hem den eernaam van “Hersteller van het romeinsche rijk". Op eenen veldtogt tegen de Perzen viel hij als het slagtoffer van eene door zijnen geheimschrijver gesmede zamenzwering.
