Een firma die gespecialiseerd is op het gebied van de algehele lijkverzorging, begrafenisenlof crematieplechtigheden.
Na de invoering van de Wet op de Lijkbezorging van 1869, gingen in de grote steden steeds meer personen zich geheel toeleggen op het gebied van de algehele lijkverzorging. Meestal waren zij koster van een kerk en/of verzekeringsagent en hadden al een bepaalde achterban. Men noemde zich 'Begrafenis-ondernemer' (crematie was nog ver weg) en voegde als firmanaam meestal een herkenbare naam toe, zoals begrafenisonderneming De Laatste Eer, Begrafenisonderneming De Voorzorg, of Begrafenisonderneming Sint Barbara. 
Na 1945 werd het vak steeds meer gespecialiseerd, kwam crematie sterk opzetten en moest een ondernemer over een wagenpark en aula beschikken. Dit bracht met zich mede dat het woord begrafenisonderneming niet meer geheel dekkend was en steeds meer de namen uitvaartonderneming of uitvaartverzorging werden gebruikt. Uitvaartondernemer en uitvaartbegeleider zijn de twee noemers waaronder de Stichting Vakopleiding Uitvaartverzorging (stlvu) zich in de vakbladen aandient voor de door haar gegeven cursussen. De opleiding zelf is van 1955. Na vele onderhandelingen kreeg men uiteindelijk toestemming tot het geven van een vakopleiding met een door de Staat erkend vakdiploma. Dit diploma gaf het recht om zich als uitvaartondernemer te laten inschrijven bij de Kamer van Koophandel voor het verkrijgen van een vestigingsvergunning. Op 1 september 1955 ving de eerste cursus aan en op 27 juli 1956 behaalden 35 leerlingen het vakdiploma. Tegen alle protesten in werd door de toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Andriessen, de vestigingswet voor het Uitvaartwezen per 1 januari 1997 afgeschaft. Ook zonder enige opleiding of vakbekwaamheid kan men zich nu uitvaartondernemer noemen. De school-opleiding trekt desondanks nog steeds veel leerlingen. zie ook: uitvaart, uitvaartverzekering.
