Op het concilie van Paderborn, in het voorjaar van 785, verbood Karel de Grote het verbranden van doden. Lijkverbranding werd met geweld onderdrukt en hoewel enige kronieken nog tot in de elfde eeuw van het verbranden gewag maken, waren dit uitzonderingen en was begraven een feit. Alleen bij epidemieën of na grote veldslagen, wanneer begraven op korte termijn onmogelijk was, werd lijkverbranding toegepast.
Pas in de negentiende eeuw werd de mogelijkheid van lijkverbranding (crematie) weer openlijk besproken. Algemeen wordt Jacob Grimm beschouwd als degene die de crematiegedachte nieuw leven inblies. In 1849 hield hij een voordracht in de Koninklijke Academie van Wetenschappen te Berlijn 'Über das Verbrennen der Leichen'. Het was een wetenschappelijk betoog, waarin Grimm zijn toehoorders voorhield dat het christendom vele volkeren had gedwongen tot begraven, hoewel dit geen wezenlijk christelijk voorschrift was. Anderzijds was het verbranden geen belemmering voor opstanding. Een geestelijke opstanding zou bij verbranding evengoed plaatsvinden als bij begraving. Dit waren gezichtspunten die niet eerder in het openbaar waren verkondigd. In 1869 dienden twee artsen op een internationaal medisch congres te Florence een motie in, waarbij het congres de wens uitsprak 'dat alle mogelijke middelen zullen worden aangewend om de gezondheidswetten te doen wijzigen, zodanig dat de verbranding der lijken in de plaats van de tegenwoordige begraafmethode wordt gesteld'.
