Direct na het sterven werd de dode door zijn familie gekust en werden hem/haar de ogen gesloten. Dit sluiten van de ogen gebeurde omdat de dode anders op iemand wachtte en er spoedig weer een sterfgeval in de familie zou plaatsvinden.
Het is ontstaan uit de opvatting dat de ziel in het hoofd schuilt en de ogen het spiegelbeeld zijn van de ziel. Het licht verdwijnt uit de ogen direct na het sterven en dit breken van de ogen zag men als een teken dat de ziel het lichaam verliet. Voor deze scheidende ziel had men angst en om terugkeer in het lichaam te verhinderen sloot men onmiddellijk na het sterven de ogen. Andere volkskundige verklaringen zijn dat de ogen direct gesloten moesten worden, zodat de vertrekkende ziel niet iemand kon inhalen (meenemen).
Ook geloofde men dat de ziel uit de ogen straalde. De werkelijkheid is, dat zogenaamde gebroken ogen een weinig verheffend gezicht bieden en dat gesloten ogen de indruk wekleen dat de overledene slaapt. Vele volkeren geloofden dat de geest (ziel) de weg terug zou kunnen vinden indien dit niet werd gedaan. Ook geloofde men dat, teneinde de 'andere wereld en een glimp van Gods Majesteit' te kunnen zien, de ogen voor deze wereld gesloten moesten blijven.
