Het belangrijkste kenmerk van de dodencultuur in de Bronstijd is de grafheuvel of tumulus (Latijn).
Een grafheuvel kan zo klein zijn dat hij nauwelijks opvalt in het landschap. Meestal bevat hij maar één lijkbegraving of één asurn. Soms echter hebben grafheuvels een doorsnede van veertig meter. Verschillende heuvels werden meerdere keren gebruikt, zowel voor begraven als voor asbijzetting. In dergelijke gevallen spreekt men van een meerperiodenheuvel Onderzoek wijst uit dat deze bijzettingen soms na tientallen jaren plaatsvonden, soms verstoorde de ene bijzetting de andere. Kenmerkend voor de bronstijdheuvel is dat hij uit plaggen is opgebouwd en dat de dode of de urn geplaatst is op maagdelijke grond, dat wil zeggen op de nog onberoerde aarde die vrijkomt als de heide en de humuslaag is verwijderd.
