Latijn urna, van het werkwoord 'urere' dat verbranden betekent. Een urn is in feite een vaas waarin eigenlijk alles kan worden opgeslagen. In een dergelijk geval spreekt men dan van een beker. Door de vaas of beker te gebruiken als opslag voor crematie-as wordt zij een urn.
De oorsprong gaat terug tot de Grieken en Romeinen, die de urn/beker gebruikten voor het bewaren van de lijkas. In de loop der tijden is deze betekenis verwaterd en kwam de nadruk te liggen op de vergankelijkheid. In de tweede helft van de twintigste eeuw, wanneer crematie gelijk gesteld wordt met begraven, ontstaat er een gehele andere cultuur rondom de lijkbus of urn. Van alle mogelijke materialen en in alle vormen, geheel naar eigen smaak en inzicht, is het mogelijk om een asurn te laten vervaardigen, die als sierurn overal geplaatst kan worden. 
Een gesluierde urn, het symbool uit de klassieke oudheid voor dood, rouw en vergankelijkheid, wordt dikwijls gebruikt op een grafmonument, op het dak van een lijkkoets en op gietijzeren toegangspoorten van negentiende eeuwse begraafplaatsen. In feite kan een gesluierde urn overal worden afgebeeld waar het om rouw gaat. Een sluier of draperie betekent het zich afwenden van de buitenwereld. Een sluier, gedrapeerd om een as-urn symboliseert het afdekken, respectievelijk het bedekken van het leven.
