Metalen afzetting langs de baan die voorkomt dat coureurs en hun auto’s bij een ongeluk naast de baan terechtkomen.
Een van de eisen die de Formule 1 in het midden van de jaren zeventig aan circuits stelde, is dat er langs de gehele baan vangrails moesten staan. Te veel coureurs waren aan hun eind gekomen omdat hun auto een telefoonpaal, winkelpui of boomstronk had geraakt. In Montjuïc, het park net buiten het centrum van Barcelona waar in 1975 de Grand Prix van Spanje werd verreden, was die boodschap ook aangekomen. En dus werden her en der wat losse vangrails langs het parcours geplaatst. Coureurs en teamleden die dat opmerkten, gingen voor de training zelf met gereedschap aan de slag om de vangrails vast te zetten, want daarover stond niets in het reglement. In de race zouden vijf doden vallen toen een coureur met zijn auto het publiek inreed, dwars door de vangrail heen.
En zo duurde het nog wel even voordat vangrails de circuits daadwerkelijk veiliger maakten. In het Amerikaanse Watkins Glen bevond de onderste rail van de vangrails zich op vijftig centimeter boven de grond. Precies hoog genoeg om er in 1974 een Formule 1-auto onderdoor te laten schieten. De coureur in kwestie werd onthoofd.