‘Turbolag’ in het Engels. Een verschijnsel waarbij er een vertraging is tussen het gaspedaal en het moment waarop de compressor van de turbo voldoende druk heeft opgebouwd om extra vermogen te leveren.
In de hoogtijdagen van de turbomotoren in de Formule 1, in het midden van de jaren tachtig, gebruikten motorfabrikanten turbo’s die een druk aankonden van 5,5 bar. Ter vergelijking: de gemiddelde luchtdruk om ons heen is 1 bar. Deze turbo’s moeten op een enorm toerental draaien om deze druk te kunnen bereiken. Aangezien deze worden aangedreven door de uitlaatgassen, die geen constante waarde zijn, duurde het dan vaak ook even voordat deze maximale turbodruk bereikt was. Hierdoor kon het zijn dat een coureur het gas vol intrapte, maar pas daarna - een periode variërend van een paar tienden tot wel twee seconden - het vermogen van de turbo kon aanspreken. Aangezien een Formule 1-motor in die periode over een cilinderinhoud van slechts 1,5 liter beschikte die minder dan de helft van het totale vermogen leverde, maakte dit het weggedrag van de auto’s zeer onvoorspelbaar.
De huidige generatie turbomotoren heeft hiervoor een oplossing. De zogenaamde MGH-H (Motor Generator Unit-Heat) is een generator die is verbonden met de as van de turbo. Als deze draait, tapt de MGU-H energie van de turbo af. Dit wordt opgeslagen als elektriciteit, die enerzijds de hybride elektromotor van energie voorziet, maar er ook voor zorgt dat de turbo een voldoende toerental behoudt - en dus voldoende turbodruk kan leveren op momenten dat de verbrandingsmotor op een lager toerental draait. Dit heet in het Engels ‘spooling’, en zorgt ervoor dat het gevreesde turbogat tot het verleden behoort.