Publiek dat aanwezig is bij een Grand Prix.
Formule 1 is een televisiesport. Bemie Ecclestone zei het ooit zelf en handelde er ook naar. Als mensen zo nodig naar zijn Grands Prix wilden komen dan kon dat, maar de nadruk lag op de tv-kijkers. Zo is het nog steeds. Toeschouwers zijn een onmisbare bron van inkomsten voor de circuits, die hopen een deel van het geld dat ze hebben betaald om de Grand Prix te mogen organiseren, te kunnen terugverdienen. Maar van de entreegelden alleen is geen enkele Grand Prix rendabel.
Het echte geld wordt verdiend met tv-rechten. En voor sommige landen maakt het weinig uit of er toeschouwers komen of niet. De Grand Prix van Bahrein trok aanvankelijk nauwelijks publiek, maar is een prestigeproject voor het steenrijke oliestaatje. Daarom hebben Saoedi-Arabië, Abu Dhabi en Qatar nu ook een eigen Grand Prix. In China werd door de plaatselijke organisatie jarenlang de schijn opgehouden dat er veel publiek op de race afkwam, om zo de overheidssteun veilig te stellen. In werkelijkheid werd een groot deel van de toegangskaartjes weggegeven aan schoolkinderen en fabrieksarbeiders, die geen idee hadden waarnaar ze zaten te kijken.
In Turkije drapeerde men spandoeken over de lege tribunes, bedrukt met menselijke figuren. Van een afstand leek het net echt.
Toch werd tijdens de coronacrisis duidelijk dat een Grand Prix niet hetzelfde is zonder publiek langs de baan. Op tv-beelden zag het er kaal uit en coureurs klaagden over het gebrek aan sfeer. Elke sporter wil toegejuicht worden.
