De maximale snelheid die de auto bereikt, alvorens te moeten afremmen voor een bocht. In theorie kan een Formule 1-auto sneller dan de topsnelheden die op een circuit bereikt worden.
De topsnelheid van een Formule 1-auto is afhankelijk van veel verschillende factoren. Allereerst spelen het vermogen van de motor, de afstelling van de vleugels en uiteraard het ontwerp van het circuit een rol. Zelfs de wind, de luchttemperatuur en de luchtdruk kunnen de topsnelheid beïnvloeden. Formule 1-team British American Racing probeerde in 2006 met een Formule 1-auto op de zoutvlakten van Bonneville de grens van 400 kilometer per uur te overschrijden. Die auto was daarvoor flink aangepast: de voorvleugel gaf net genoeg neerwaartse druk om te voorkomen dat testrijder Alan van der Merwe ermee zou opstijgen, de achtervleugel was vervangen door stabilisatievin. Motor en versnellingsbak waren eveneens aangepast. Het resultaat: nét geen 400 kilometer per uur.
Op het circuit haalt een Formule 1-auto zijn theoretische topsnelheid vrijwel nooit. De auto blijft accelereren totdat de coureur remt. De laatste jaren komen er steeds meer circuits met hele lange rechte stukken, waardoor topsnelheid weer wat belangrijker is geworden. Op snelle banen halen de auto’s ongeveer 360 kilometer per uur. Dat is natuurlijk indrukwekkend, maar nog altijd geldt dat de kracht van een Formule 1-auto ligt in zijn bochtensnelheid. Als je voor het eerst naar een Grand Prix gaat, kun je daarom beter in een snelle bocht gaan kijken. Dan zie je pas echt hoe hard het gaat.
