Een Formule 1-auto is verplicht twee achteruitkijkspiegels te hebben.
In de Formule 1 worden veel ingewikkelde onderdelen op een ingewikkelde manier getest, maar gelukkig is het soms ook eenvoudig. De spiegels bijvoorbeeld, die nodig zijn zodat een coureur zijn rivalen achter zich kan zien, moeten aan een bepaalde mate van zichtbaarheid voldoen. Daartoe wordt er tien meter achter de auto een bord neergezet, waarop een FIA-official met standaardletters een woord samenstelt. Als de coureur het kan lezen, zijn de spiegels in orde. Zo niet, dan moet het team grotere spiegels maken, of de coureur naar een opticien sturen.
Is er dan helemaal niets hightech aan een Formule 1-spiegel? Natuurlijk wel: de vorm ervan is onderwerp van nauwkeurige studie door aero-engineers. Zo’n spiegel is namelijk een onding als het op stroomlijn aankomt. Hij moet daarom zo aërodynamisch mogelijk zijn. Tegelijkertijd mag de spiegel van de FIA geen andere functie hebben dan een spiegel. Met andere woorden: als de spiegel aan een mooi vleugeltje vastzit dat verder geen functie heeft, is dat verboden. Als de spiegel een dusdanige vorm heeft dat hij de rijwind naar de radiatoren leidt, evenmin. De vorm en de plek van de spiegels zijn daarom een voortdurend spel tussen de ontwerpers en de FIA.