Profielloze band, alleen bruikbaar op een droge baan.
De eerste slicks verschenen in 1971 in de Formule 1. Het werd destijds niet opgemerkt als de revolutie die het later zou blijken te zijn: krantenberichten maakten er slechts terloops melding van. Volledig profielloze banden waren er toen ook allang: ze werden gebruikt in de kartsport en bij dragraces. De Formule 1 maakte, net als vrijwel alle andere takken van autosport, nog gebruik van banden met een minimaal profiel. Dat had met twee zaken te maken. In 1971 wist men uiteraard ook wel dat slicks een groter contactoppervlak met het wegdek hebben dan banden met profiel.
Het sprak destijds echter niet voor zich dat dit ook resulteerde in meer grip. Een groter totaal contactoppervlak betekent immers ook een lagere gemiddelde druk per vierkante centimeter. Met andere woorden: bij gebruik van een profielband drukt het gewicht van de auto op een kleiner oppervlak, wat de druk op dat oppervlak verhoogt. Het was moeilijk, zo niet ónmogelijk om dit wetenschappelijktetestenendeeersteslicks waren nog niet van een kwaliteit dat de superieure van de twee typen banden zich proefondervindelijk liet vaststellen. Een tweede reden voor de late introductie van de slicks lag in de constructie ervan. Het profiel verschafte een band ook stijfheid die de eerste slicks niet hadden. Geen probleem op een kart, of een dragracer die alleen rechtdoor gaat, maar wel op een Formule 1-auto.