Test waarbij de coureur meerdere malen in een rechte lijn op en neer rijdt om basisgegevens over de auto te verzamelen.
Voor rechtelijntests gebruiken teams meestal een ongebruikt vliegveld. De eindeloos lange start- en landingsbanen lenen zich uitstekend voor een dag op en neer rijden in een Formule 1-auto. De gedachte achter zo’n ogenschijnlijk zinloze bezigheid is het elimineren van variabelen. Tijdens een volledig rondje over een circuit moet bij het verzamelen van data rekening worden gehouden met allerlei factoren. De windrichting die in elke bocht anders is, een verscheidenheid aan kerbstones, oneffenheden in het wegdek en niet in de laatste plaats de capaciteit van de testrijder om elke ronde precies hetzelfde te doen. Dat gaat makkelijker waarmee er alleen op en neer gereden hoeft te worden.
Bij een rechtelijntest gaat het dan ook niet om de feedback die de coureur geeft, maar louter om de data die de sensoren op de auto registreren. Dat kan gaan over temperaturen van bepaalde onderdelen, aërodynamica, het oplossen van vibraties in de auto of het testen van een nieuwe versnellingsbak: allemaal zaken waarvoor je geen bochten nodig hebt.