Het wereldkampioenschap Formule 1 wordt verreden over een aantal races. Wie aan het eind de meeste punten heeft, is kampioen.
Bovenstaande definitie lijkt een open deur, maar is dat niet. Heel lang was er een regel die voorschreef dat coureurs hun slechtste resultaat van het seizoen mochten schrappen. In 1990 waren er zestien Grands Prix, maar coureurs mochten alleen hun beste elf resultaten meetellen. Dit systeem was niet onfeilbaar: wie vijf uitvalbeurten kon wegstrepen, profiteerde. Een constante coureur, die bij zijn vijf slechtste resultaten ook een aantal puntenfinishes moest schrappen, was de pineut. Sinds 1990 tellen alle resultaten.
Ook de klasseringen buiten de top tien zijn van belang: een elfde plaats levert weliswaar geen punten op, maar plaatst een coureur in de WK-stand boven zijn eveneens puntloze collega die als beste klassering een twaalfde plaats achter zijn naam heeft. Voor de teams geldt hetzelfde. Dit kan grote gevolgen hebben, aangezien het prijzengeld en de tegemoetkoming in de reiskosten die de teams aan het eind van het jaar ten deel vallen, afhankelijk zijn van hun klassering in het WK. Eén positie hoger of lager in het WK kan dus miljoenen schelen.
