De helm beschermt niet alleen het hoofd van de coureur, maar herbergt ook de boordradio, het drinksysteem én is een persoonlijke mascotte van de coureur.
In de begindagen van de autosport droegen coureurs een pet. Meestal achterstevoren, zodat hij niet zo makkelijk afwaaide. In combinatie met een stofbril was dit ongeveer de volledige veiligheidsuitrusting. Zelfs toen in 1950 het wereldkampioenschap Formule 1 van start ging, was een helm niet verplicht. Een linnen of leren kap om het hoofd te beschermen tegen rondvliegende stenen en insecten was de norm. Echte racehelmen waren simpelweg niet beschikbaar: een enkeling knutselde een brandweerhelm om tot een min of meer bruikbaar geval.
Pas in 1952 werden helmen in de Formule 1 verplicht. Bijna twee decennia lang gebruikten coureurs een open helm met een stofbril, en een doek voor hun mond om stof tegen te houden. De Amerikaan Dan Gumey reed in 1968 voor het eerst met een volledig gesloten helm. Dit werd al snel gemeengoed: in 1974 was de Fin Leo Kinnunen de laatste Formule 1-coureur die een open helm gebruikte. Tegenwoordig moeten helmen aan zeer strenge veiligheidseisen voldoen. Bovendien werd het ontwerp van de helm steeds meer het persoonlijke merkteken van coureurs.
Veel fans herkennen de coureur aan hun helm. Er zijn verschillende fabrikanten, maar de meeste Formule 1-helmen wegen ongeveer een kilo.