Reeks van twee of meer langzame bochten die op een circuit zijn aangelegd om de snelheid te minderen.
Toen in de jaren twintig de eerste pennanente circuits verschenen, was er maar één norm: zo hard mogelijk gaan. Bochten waren weliswaar nodig om aan het einde van een rondje weer bij het startpunt uit te komen, maar werden verder spaarzaam aangelegd om de gemiddelde snelheid niet te ver naar beneden te brengen. Het circuit van Monza, het snelste ‘normale’ circuit ter wereld - de ovals buiten beschouwing gelaten - kende tot 1972 alleen de snelle bochten die er nu ook nog zijn. Viermaal naar rechts, eenmaal naar links. Tijdens de laatste chicaneloze Grand Prix reed Henri Pescarolo er een snelste ronde met een gemiddelde snelheid van bijna 250 kilometer per uur. Dat werd wat al te gortig, en omdat ook inhaalacties in Monza hierdoor zeldzamer waren dan eerlijke verkiezingen, werden in 1972 twee chicanes aangelegd.
Veel andere circuits, waaronder Spa-Francorchamps, volgden het Italiaanse voorbeeld. Dat bleek nog niet zo eenvoudig: hard remmen, scherp sturen en weer accelereren brengt meer gevaar met zich mee dan hard rechtdoor rijden, zo bleek. De veiligheidslessen werden snel geleerd. Een rij strobalen vormt geen geschikte chicane, voldoende uitloopruimte is vereist en het moet ook weer niet te krap zijn. Tegenwoordig heeft vrijwel elk circuit ten minste één chicane.