gewiekste of gevaarlijke vent, lepe, listige vent; ook: pientere vent
In 1906 voor het eerst opgenomen in een Bargoense woordenlijst, De Boeventaal van Köster Henke, in de vorm linkmiggel. Hij geeft als definitie: ‘grappenmaker; ook wel akelige vent of deugniet; gevaarlijke kerel, die de jongens aflegt’. Onder afleggen moet hier worden verstaan ‘beloeren’. Ook aangetroffen als linkmichel en linkmiechel. Overgenomen uit de Duitse dieventaal. Van link plus de persoonsnaam Michel.
In 1929 nam de Amsterdamse schrijver J.B. Uges, beter bekend als ‘Nono’, in Amsterdammers (p. 41), de volgende dialoog op:
‘Om te beginne mot ik segge, dat die fan Putte een echte linkmiegel is.’
‘Pardon? U bedoelt werknemer of iets dergelijks?’
‘Nei, oa jei nei... Hoe sel ik U dat nouw an U’s festand brenge? Daor hep ik nouw soa gauw gein freimd woard foar... wat sel ik U segge...? Jao, wat is nouw een linkmiegel?
Frouw, ku’j ’n linkmiegel oak anders noeme?’
‘’n Linke goaser!’ hielp Bolts vrouw.
‘Jao, juist! Daor hei’j nouw ’t goeie woard. ’n Linke goaser was-t-ie, siet U!’
• ‘Ben je nou nóg niet uitgegriend, vervelende linkmiechel.’ ¶ L.H.A. Drabbe, De sluier (1906, herdruk 1977), p. 117
• Zuchtend vloekte hij op de stommiteit van de kaffers van mensen, die nog altijd op mekaar los gingen en mekaar vermoordden. En waarvoor? Voor de liefhebberij van koningen en keizers en linkmiechels van dipelematen. ¶ A.M. de Jong, Frank van Wezels roemruchte jaren (1928), p. 358
