In het spraakgebruik van de Middeleeuwen en later: achterlijke of onnozele kinderen; wat men nu denigrerend mongooltjes* zou noemen. ‘Een innocenten soon ofte dochter,... meerderjarig wordende’, stond er rond 1675 in het ‘Groot Placaatboek’ van de stad Utrecht. In de Middeleeuwen waren er twee zienswijzen tegenover achterlijken. De houding van de Kerk was er een van menslievendheid. Achterlijken waren gewoon ‘kinderen van God’ die naar de normen van deze wereld misschien simpel van geest waren maar wijs in de wereld hierna. De andere houding was eerder vijandig.
Achterlijken werden destijds ook beschouwd als dwazen die hun dwaasheid te danken hadden aan hun zonden. Volgens sommigen waren ze ‘bezeten’. Hele groepen werden soms weggestuurd van de steden op zogenaamde narrenschepen. ‘Innocent’ of onschuldig klinkt natuurlijk mooier dan achterlijk. Het etiket ‘mongooltje’ stamt uit 1866. Voor die tijd bestonden ze niet. Wie tegenwoordig politiek correct wil zijn, gebruikt de term Down-patiënt*.
