Ontharen. Ongewenste beharing of overbeharing is weinig elegant. Niet alleen is het voor veel vrouwen een bron van ergernis, het zorgt ook vaak voor de nodige gêne. Een glad haarloos lichaam is echter geen modegril van de laatste tijd. In het oude Egypte ging de vrouw al glad door het leven. De echtgenote van de goddelijke Farao gaf daarbij het goede voorbeeld.
Griekse en Romeinse vrouwen namen later dit gladde ideaal over. Een haarloos vrouwenlichaam moest tegemoet komen aan het jeugd- en schoonheidsideaal. Er bestonden toen al ontharingscrèmes en ook harsen met een emulsie van olie en honing was gebruikelijk. Tegenwoordig benoemen we het uittrekken van haren (met wortel en al) met een aan het Frans ontleend woord. Epileren komt namelijk van het Franse ‘épiler’, dat gevormd werd met é (uit) en het Latijnse ‘pilus’ (haar). In het Engels gebruikt men de term ‘to depilate’. Het verwijderen van de haren gebeurt met een epileerpincet. Romeinse vrouwen deden dit destijds met de voorloper van dit pincet: de volsella. In veel oosterse landen (waar ook besnijdenis wordt toegepast) epileren vrouwen hun venusheuvel en schaamlippen uit hygiënische overwegingen. Ontharen is echter lange tijd in onbruik geraakt. In de zestiende eeuw verbood de toenmalige koningin van Frankrijk, Catharina de Medici, haar hofdames om nog langer hun schaamhaar te verwijderen. In het Victoriaanse tijdperk was ontharen al helemaal uit den boze. Het raakte pas weer in zwang in de jaren zestig van de twintigste eeuw. Oksels, benen en bikinilijn* moeten volgens de huidige modetrends weer helemaal glad zijn.
Ook voor een vrouw is het misschien nog wel meer werk om vrouwelijk te worden dan mannelijk: benen scheren, lippen stiften, wenkbrauwen epileren.
NRC Handelsblad, 15-10-99
