schuit - metaforische aanduiding voor een groot aantal zaken m.b.t. het bedrijven der liefde; in de 2de aanh. voor ‘vagina’. De schuit komt m.n. in middeleeuwse teksten voor als voertuig voor allerlei lichtzinnige elementen.
Vgl. verder mast, middelboord e.d. 'k Wed wy vinden noch twee sielen ’t Samen trecken aen de lijn Van het lecke lere schuytje (= copuleren, H.), Daer men ‘t hemt neemt voor de dweyl, Daer de stuerman speelt op ‘t fluytje, En de neers (= de aars, H.) hout oogh in ‘t Zeyl, N. Klucht. Amst. Mane-schyn, A 4 r° [1640].Da ’s niet zo dwaas; hoe wel ‘t me fnuikt moet ik naar waarheid wel verklaren: wanneer de mast voorover duikt is ‘t schuitje stuurloos op de haren, VAN ALTENA 84 [1967].
In de verb. lichte schuit, vrouw van losse zeden. Wel ghy dwase lichte schuyte, Speelt ghy noch al op de jluyte?, GHESCHiER, Proefst. 48 [1643].
En waerde dan geen pry Oft lichte schuyt, waerom aenveerde Geit, OGIER, Seven Hoofts. in [1682].
