De orgaan verrichtingen ieder op zichzelf hebben dus geen wezenlijke betekenis; slechts door hun onderlinge samenwerking wordt de eenheid van het individu gevormd. Daarom wordt de fysiologie ook het best gedefinieerd als de levensleer van het individu.
Om redenen van overzichtelijkheid kan het echter soms aanbeveling verdienen, de levensverrichtingen afzonderlijk te beschrijven, en dat kan geen kwaad als men steeds voor ogen houdt dat het op hun gezamenlijke werking aan komt.Bij de mens onderscheiden wij dan allereerst een groep van verrichtingen die (evenals bij het eencellige organisme) in direct verband staat met de energievoorziening van het gehele organisme: de z.g. vegetatieve verrichtingen. Het zijn: stof- en energiewisseling, voeding (voedselopneming, spijsvertering, opslorping), ademhaling, warmtehuishouding, uitscheiding.
Daarbij komen dan als verbindingssystemen de bloedsomloop (bloed, hart, vaten) met het lymfstelsel, en verder het vegetatieve zenuwstelsel, benevens de interne secretie.
Terwijl de vegetatieve verrichtingen in de eerste plaats het voortbestaan van het individu ten doel hebben, is de voortplanting nodig voor het voortbestaan der soort.
Naast de vegetatieve verrichtingen spreekt men van animale. Hierdoor wordt de instelling van het organisme t.o.v. de buitenwereld geregeld. Zij worden mogelijk door het zintuigensysteem en het systeem der bewegingsorganen,in samenwerking met het animale zenuwstelsel.
Men trelcke uit deze indeling niet de verkeerde conclusie dat de vegetatieve en de animale functies naast elkaar staan. In werkelijkheid zijn zij niet alleen nauw verbonden in hun gemeenschappelijk doel: het handhaven van het individu; zij lopen ook dooreen.
