(Fr.: piksjitte). Als het ijs slecht wordt, vermaken mannen en jongens zich met P.
Op een baksteen op het ijs legt men zoveel centen als er deelnemers zijn met de muntzijde naar boven. Van ca. 20 m afstand probeert men met een ‘pikhout’ (ieder heeft zijn eigen) op de steen te ‘slieren’; de centen die met de leeuwzijde boven komen te liggen, zijn voor de werper. Men zet dan weer de steen met de overige centen op. Volgende spelers kunnen ook trachten met hun werphout dat (die) van hun voorgangers te raken, want waar het heen ‘sliert’ blijft het liggen. Gelukt dit, dan moeten de eerst gewonnen centen aan de ander worden afgestaan. In Groningen heet dit ‘kaaibakken’.
Voorheen veel beoefend door ‘uitgevroren’ of werkloze arbeiders. In Haule ook ’s zomers op bosgrond. Er zijn ook variaties in spelregels en namen (‘bak’ voor ‘pik’).
