De christianisering van de noordelijke kuststreken verliep in drie fasen. De eerste, gesteund door de Frankische koningen, vond plaats in de 8ste eeuw door Willibrord, Bonifacius, Liudger en Willehad, maar was niet erg succesvol.
De kloosters Echternach, Fulda en Werden, die door de missionarissen werden gebruikt als uitvalsbasis en rustpunt, profiteerden van deze activiteiten. Hun grondbezit, vooral dat van Werden, was in deze streken aanzienlijk. Een tweede fase begon met de poging van bisschop Balderik van Utrecht (917-975) om zijn bisdom na de invallen van de Noormannen te reorganiseren en de mensen opnieuw en nauwer bij de Kerk te betrekken o.a. door relieken van missionarissen, van wie hij, al of niet terecht, aannam dat zij in een bepaalde streek hadden gewerkt, daarheen te brengen (Otger). Eenzelfde politiek volgde de bisschop van Münster (Walfridus). De derde fase volgde in de 12de en 13de eeuw, toen de meeste kerken op het platteland werden gebouwd. Ook de vestiging van kloosters sinds het laatste kwart van de 12de eeuw heeft een rol gespeeld.Lit: H. Schmidt, ‘Kirchenbau und ‘zweite Christianisierung’ im friesisch-sächsischen Küstengebiet während des hohen Mittelalters’, Niedersächsisches Jahrbuch für Landesgeschichte 59 (1987) 63-93.
