Aluminium is een zeer lichte metaalsoort. In de laatste jaren komt men langzamerhand tot de overtuiging dat ook aluminium wel eens een rol zou kunnen spelen bij het normaal functionneeren van het dierlijk organisme. Tengevolge van het algemeen voorkomen in de natuur van aluminiumverbindingen en tengevolge van het veelvuldig gebruik van aluminium voorwerpen in de keuken, wordt aluminium geregeld in het voedsel aangetroffen.
De wel eens gemaakte veronderstelling dat tengevolge van het veelvuldig gebruik van keukengereedschap van aluminium er zooveel van in het voedsel zou terecht komen dat dit schadelijk voor de gezondheid zou zijn, berust op niets. Wel echter zijn de betrekkelijk groote hoeveelheden, welke in het voedsel komen tengevolge van het gebruik van aluminiumverbindingen in zelfrijzend meel, schadelijk voor de gezondheid. Ook heeft men waargenomen dat abnormaal groote hoeveelheden aluminiumzouten gezamenlijk met ijzerzouten bij kuikens slechte beenontwikkeling veroorzaken.
De hoeveelheden aluminium welke met het dagelijksche voedsel worden opgenomen, bedragen slechts 25 mg, welke voor het grootste deel ongewijzigd het darmkanaal passeeren.
In Amerika, waar veelvuldig gebruik wordt gemaakt van aluminiumhoudende bakpoeders, wordt met 500 g deeg 250 mg aluminium opgenomen, hetgeen wel bedenkelijk is, al is ook deze vorm van aluminium practisch onoplosbaar in het maagdarmkanaal.
Of het mogelijk is een rantsoen zoo arm aan aluminium te maken dat hierdoor een tekort optreedt voor het organisme is nog niet te zeggen. Gemakkelijk zal dit zeker niet zijn daar het in alle voedingsmiddelen voorkomt en het lichaam — indien het werkelijk noodig is — met zeer kleine hoeveelheden (waarschijnlijk onderdeden van een mg) toe kan.
