In principe houden druiven van droog. Hard werken voor het dagelijkse portie vloeibaar voedsel levert vaak gezonde, krachtige druiven en dus smakelijker wijn op. Van te veel water wordt de wijn waterig, maarte weinig is ook niet goed. In Europa waar aan hemelwater geen gebrek is, komen de wijngaarden niet gauw tekort. Maar in landen zoals de Verenigde Staten, Australië, Chili en Argentinië is wijnbouw niet mogelijk zonder dat de natuur een handje wordt geholpen.
In beide Zuid-Amerikaanse landen wordt de hulp ingeroepen van smeltwater uit de Andes dat vaak nog in irrigatiekanalen uit de 19e eeuw wordt opgevangen. Moderne wijnbouwers stappen echter steeds meer over op drip-irrigatie, te herkennen aan tussen de wijnranken geplaatste zwarte, rubberen leidingen die op gezette, door de computer aangegeven tijden de rank van water voorzien. In de VS en Down Under wordt er eigenlijk alleen maar op deze manier gewerkt. In Frankrijk daarentegen staat er zo'n beetje de doodstraf op. Slechts in het zonnige zuiden mogen wijngaarden, gewoonlijk alleen als er jonge stokken op staan, hulp van buitenaf krijgen. Het wordt daar dan ook weer geen irrigatie, maar vochtcompensatie genoemd...
