Engels woord met de betekenis 'lichamelijke opwinding'. In de psychologie wordt het meestal gebruikt om de lichamelijke effecten te beschrijven die veroorzaakt worden door het sympathische zenuwstelsel wanneer dit gevaar constateert.
Elke prikkel die onze aandacht trekt, wordt gelijktijdig op twee manieren geïnterpreteerd: via een snelle, automatische route en via een langzame, doordachte route. Om het met een voorbeeld te illustreren: je loopt in de schemering de tuin in en plotseling zie je een slang. Het effect is een schrikreactie, al je aandacht is gericht op die slang. Biologisch gezien is het je amygdala die de prikkel omzet naar een alarmsignaal. Je denkt er niet eens bij na, je lichaam wordt onmiddellijk en automatisch in een staat van paraatheid gebracht. Stresshormonen zorgen ervoor dat adrenaline in je bloedstroom vrijkomt, waardoor je hartslag omhoog gaat, je ademhaling versnelt, energie via je lever vrijkomt en alle beschikbare bronnen beschikbaar worden gesteld aan je spieren. Dit is de lichamelijke opwinding die je in staat stelt je uit de situatie te vechten, deze te ontvluchten of te verstarren. Het verhoogt daarmee je kans op overleven. Uit de menselijke evolutie ‘weet’ jij dat slangen slecht kunnen zien en dat de respons die jou de beste kans op overleving geeft bevriezen is. Als je heel stil staat, dan is de kans groter dat die slang jou niet eens zal zien en je niet zal bijten. Je blijft als aan de grond genageld. Intussen is de prikkel ook doorgestuurd naar de langzame route, naar de neocortex, waar hij nauwkeuriger wordt verwerkt. Nu pas vallen de details je op. Aha. Die slang is de tuinslang! Die is helemaal niet giftig: het alarm wordt afgeblazen!
