Consensusmodel dat deelnemers vraagt om (een deel van) hun bezittingen te investeren in het netwerk, waardoor de node in kwestie een kans heeft om gekozen te worden om de volgende te zijn om een blok in de blockchain te mogen maken, waarmee vervolgens een kleine subsidie wordt verdiend.
In essentie betekent dit: hoe groter de ‘stake’, hoe meer kans de node heeft om een blok te mogen toevoegen aan de blockchain in kwestie. Behalve het staken van vermogen hoeft de gebruiker niets te doen. In sommige gevallen moet de staker een eigen node hebben die altijd online is. Vaak is dit niet meer nodig omdat platforms dit soort staking aanbieden, zoals exchanges.
Zonder mechanismen om tegen te gaan dat de kans significant veel groter is dat de bezitters van veel tokens in het netwerk er altijd met de subsidie vandoor gaan, zorgt het systeem voor steeds rijker wordende rijken.
Daarnaast zijn mechanismen nodig om centralisatie tegen te gaan omdat nodes met veel tokens macht kunnen uitoefenen binnen het systeem.
Veel PoS-systemen zijn min of meer gecentraliseerd omdat er slechts enkele validators zijn toegelaten binnen de systemen.
PoS is vaak complexer dan proof-of-work (PoW) als het om een systeem gaat dat zo gedecentraliseerd mogelijk moet zijn.
Ethereum is bezig met een overgang van PoW naar PoS en daarmee het grootste experiment op dat gebied, omdat op ethereum zeer veel projecten draaien.
