(1771-1832), geboren te Edinburg, sinds 1792 practiseerend advocaat, in 1812 begiftigd met een secretaris-plaats aan het Edinburgsche gerechtshof, in 1820 baronet, moest in ’t laatst van zijn leven nog harder werken dan ooit om de finantiëele gevolgen van het faillissement (1826) van een firma, waarmee hij relaties had, voor anderen te dekken. Hij begon met te geven proeven zijner dichtkunst: The Minstrelsy of the Scottish Border (1802); The Lay of the Last Minstrel (1805); Marmion, a Tale of Floddenfield (1808) en The Lady of the Lake (1810), met prachtige schildering van het Schotsche Hoogland.
Daarna, toen Byron met zijn werken aan den hemel der poëzie begon te schitteren als een ster van de eerste grootte, zag Scott van het dichten af, wendde zich tot het proza toe en werd de vader van het literatuurgenre, bekend onder den naam van den historischen roman. De stof dezer werken ontleende hij voornamelijk aan de Engelsche, Schotsche, een enkele maal ook aan de Fransche geschiedenis.
Het werd een zeer lange rij: Waverley (1814), Guy Mannering (1815), The Heart of Mid Lothian (1818); daarna, om eenige der meest bekende te noemen: The Bride ofLammermoor( 1819); vooral: Ivanhoe (1819) schetsend den terugkeer van Richard Leeuwenhart uit Palestina; Kenilworth (1821), Quentin Durward (1823), Woodstock (1826), Tales of a Grandfather; The Life of Napoleon (9 deden; 1827) enz. Hij was een uitstekend kenner der historie; was sterk in de teekening van karakters; bezat een zeer levendige verbeeldingskracht; en wist zijn tooneelen te schilderen in de sprekendste kleuren.
Vandaar dat zijn werken ontzaglijken opgang maakten en schier in alle beschaafde talen vertaald werden. Hij oefende grooten invloed op allen die het literatuurgenre dat hij schiep, bewonderden of ook zelven trachtten na te volgen; al is aan dit genre op zichzelf beschouwd later de critiek niet gespaard.
Zijn schoonzoon Lockhardt gaf zijn eerste uitstekende levensbeschrijving, later door andere meer beknopte gevolgd.
