Bij Israël vond de openbare dienst des Heeren, in den tabernakel, later in den tempel, eiken dag plaats. Eiken morgen en avond werd namens en voor het volk een éénjarig lam ten brandoffer geofferd, met een spijsen dankoffer, Ex. 29 : 38—42, Num. 28 : 3—8.
Voorts werd er dagelijks reukwerk van geurige specerijen op het gouden altaar in het heilige ontstoken, ’s morgens bij het in orde maken der lampen, en ’s avonds wanneer deze op den kandelaar met zeven armen werden geplaatst, Ex. 30 : 7, 8. Door het brandoffer wijdde het volk zich naar lichaam en ziel den Heere, terwijl het onder het symbool van het reukoffer het hart tot God verhief in dankzegging en gebed.
In verband met dit laatste is de gewoonte ontstaan de ure van het morgenoffer die van het morgengebed, de ure van het avondoffer die van het avondgebed (Hand. 3 : 1) te noemen.
