Geboren 1802 te Fuans (Doubs), 1827 professor in de Catholieke theologie te Nevers en daar ter plaatse generaalvicarius. Daarna in Reims en Montauban.
Hij heeft vele geschriften nagelaten o.a. de Brieven van den heiligen Bernard. Het meest bekend is hij geworden in zijn strijd tegen de Heidensche classieke schrijvers.
Hij wilde n.m. het lezen van die schrijvers voor de jeugd verbieden en daarvoor in de plaats stellen het lezen van de kerkvaders. Voor dat doel gaf hij uiteenBibliothéqae des classiqaes chrétiens, 30 deelen (1852— 1855).
Hij vond voor zijn streven een bondgenoot in Louis Veuillot. Maar de Jezuiet P.
Daniël verklaarde zich een tegenstander van Gaume. De paus moest in dezen strijd een beslissing nemen en Pius IX nam een beslissing, die de zaak in het midden liet.
Hij verklaarde n.m. dat de jeugd zoowel in het lezen van de beste Heidensche schrijvers als van de voortreffelijkste Christelijke moest geoefend worden. Gaume liet zijn meening niet los.
In 1856 verklaarde hij, dat alle revoluties van de laatste drie eeuwen gevolgen waren van het lezen der classieke Heidensche schrijvers en in 1875 streed hij nog voor zijn meening in het boek Pius IX et les études classiqaes. Hij stierf in 1879.
