Na de stichting van de Evangelische Unie hadden in Duitschland velen zich afgescheiden van die Unie. Deze hadden een Onafhankelijke Luthersche kerk gesticht (1841).
In den boezem dezer Afgescheidenen ontstond weldra verdeeldheid, wat geenszins te verwonderen was, omdat verschillende elementen in den strijd tegen de Unie zich vereenigd hadden. Er ontstond verschil over kerkbegrip en kerkbestuur.
Sommigen meenden, dat de ambten slechts menschelijke instellingen waren. Zij erkenden geen tucht en geen zeggenschap over elkander.
Toen .in 1858 onder de Onafhankelijke Lutherschen een besluit genomen werd om voor de kerkelijke overheid te bidden, begon de twist. De predikant Diedrich van fabel verklaarde met nog zeven predikanten, dat hij zich in dat besluit niet schikken kon.
De Synode der Onafhankelijke Lutherschen wilde de zaak brengen bij het Oberkirchencollegium, maar Diedrich en de zijnen waren de aanklagers voor. Zij scheidden zich van de Onafhankelijke Luthersche kerk af en stelden de ImmanuelSynode in (1862).
Sinds 1892 deed men pogingen om weder tot vereeniging te geraken. Dat gelukte eerst in 1904.
