(1831—1899) werd, na in Zwitserland en Duitschland gestudeerd te hebben, beroepen te Parijs, in 1855 als hulpprediker, in 1858 als predikant aan de Chapelle Taitbout van de vrije kerk, en was weldra de meest gevierde prediker dier kerk. Zijn prediking kenmerkte zich door een diepe kennis zoowel van het menschenhart als van de nooden en gevaren zijns tijds, en door een krachtige aanprijzing van het evangelie van Jezus Christus als eenig medicijn voor de kwalen der eeuw.
Bersier, die een overtuigd aanhanger was der denkbeelden van Vinet en een ijverig verdediger der vrijekerk-idee, begon zich omstreeks 1872 sterk aangetrokken te voelen tot de Nationale Protestantsche kerk van Frankrijk. In 1874 nam hij zijn ontslag als predikant bij de Chapelle Taitbout, om inmiddels propaganda te maken voor zijn veranderde zienswijze in de gemeente, door hem gesticht (1866) in het stadskwartier van de Champs Elisées, en (1874) verrijkt met een eigen kerkgebouw „De 1’étoile”.
Spoedig wist hij nu de protestantsche aristocratie om zich te verzamelen. En in 1877 ging hij met zijn gemeente over tot de Nationale Protestantsche kerk.
Tevens had hij in „De 1’étoile” een nieuwe liturgie ingevoerd, welke veel overeenkomst vertoonde met die der Anglicaansche kerk. Bersier heeft onderscheidene geschriften nagelaten.
Zijn Sermons, 7 deelen, 1861—1884, werden in bijna alle Europeesche talen overgezet, ook in de onze.
