In de Heilige Schrift wordt onder ergernis verstaan, de aanstoot die iemand geeft, een struikelblok, dat iemand een ander voor de voeten legt, om hem te doen vallen, zoodat deze daardoor tot zonde, in gedachte of daad, komt. Er zijn ook ergernissen in het koninkrijk Gods, die eenmaal zullen worden weggenomen (Matth. 13 : 41).
De „ergernis” die in het kruis van Christus ligt voor den natuurlijken mensch (1 Cor. 1 : 23) spreekt van de verdorvenheid van het menschelijk hart. In de tegenwoordige spreekwijze verstaan we onder ergernis niet zoozeer wat de Schrift daarmede te kennen geeft.
Ergernis is thans meer te nemen in den zin van wrevel, in sterkeren zin een gewaarwording van zich beleedigd, gekwetst gevoelen. Men neemt ergernis aan iets, men voelt er zich door geraakt, of men geeft ergernis, geeft oorzaak en aanleiding dat anderen boos, geprikkeld worden.
