Protestantsch Zwitsersch theoloog, geboren 31 December 1813 te Dageden (kanton Zürich), wilde eerst rechten studeeren; later studeerde hij onder De Wette te Basel theologie. Hij werd De Wette’s geestelijke zoon.
In Göttingen onderwezen Gieseler en Lücke hem in de kerkgeschiedenis. In 1838 vestigde hij zich als privaat docent te Basel.
Hij behoorde tot de z.g.n. Vermittelungstheologen.
Hij maakte veel opgang met zijn boek Wesen des Protestantismus aus den Quellen des ReformZeitalters dargestett (1846—1851); gevolgd door Das Princip des Protestantismus, 1852,2de druk 1862. Na den dood van De Wette, 1849, werd hij diens opvolger.
In 1850 werd hij hoogleeraar in Heidelberg en director van het seminarium aldaar. Hij werd naar aanleiding van den Agendastrijd (zie art.) in een strijd gewikkeld met zijn vroegere vrienden Ullmann en Umbreit.
Schenkel zakte hoe langer zoo meer af van de conservatieve richting tot de liberale. De liberale vlag moest nu ontplooid worden.
Dat geschiedde door de in 1863 gestichte Protestantenvereeniging, tot welker leiders hij behoorde en door zijn geschrift Characterbild Jesu.
Zijn Christüche Dogmatik vom Standpunkt des Gewissens (1858— 1859) deed nog den vroegeren Vermittelungstheoloog kennen, maar zijn Characterbild Jesu deden het vermoeden rijzen, dat hij een volgeling van Strausz was geworden, hetwelk Schenkel weersprak.
Schenkel redigeerde nog een Bibellexicon, 5 bdn. Hij trok zich van de kerkelijke kampplaats terug en stierf 19 Mei 1885.
