wordt doorgaans gebruikt van het aannemen van een allegorie, waar er geen is, dus in ongunstigen zin. Vooral de gelijkenissen heeft men, door hun wezen te miskennen, menigmaal verkeerd verklaard, door de trekken, die alleen dienen tot uitbeelding van het verhaal, een geestelijke beteekenis te geven.
Doch ook met de geschiedenis en andere gedeelten der Schrift is zoo gehandeld. Zoo bebepaald door den kerkvader Origenes (182—250) en zijn heele of halve navolgers, tegen wie terecht een protest uitging van de Antiocheensche school.
Maar ook in lateren tijd komt het allegoriseeren veelvuldig voor, m. n. bij allerlei mystieke richtingen. Een allegorie mag alleen aangenomen, als duidelijk blijkt, dat ze is bedoeld.
Het is zeer zeker waar, dat de Schrift soms zelf allegorische verklaringen geeft b.v. Paulus in Gal. 4, maar wat de Schrift doet, mogen wij nog niet doen.
Vooral niet, nu de apostel ons 1 Cor. 10 : 6 en 11 een bepaald voorschrift geeft, hoe we geschiedenis moeten beschouwen. De heilige geschiedenis onderwijst wel, beeldt ook wel iets af, maar niet elke trek heeft een verborgen zin, niet elk getal heeft een symbolische beteekenis.
