‘Natuurlijk bestaat er een wereld aan gene zijde. De vraag is alleen: hoe ver is het rijden, en zijn ze al open?’ Een antwoord op de vraag van Woody Allen kan gegeven worden, maar is niet eenvoudig, want de wegen die geesten, levende doden, ongelukkige zielen en andere aan gene zijde levende wezens kiezen om contact te maken met aardbewoners zijn ondoorgrondelijk.
Naast het op- en aanroepen van gestorvenen tijdens seances is de laatste jaren het channelen in de mode geraakt. Shirley MacLaine heeft daar een groot aandeel in gehad met haar bestseller Dancing in the Light (1985), waarin ze vijf weken beschrijft tijdens welke ze ‘gehoorzaamt aan haar hogere ik’. Een mediamiek persoon vormt als het ware een ‘kanaal’ tot een wezen uit de wereld der geesten, is zowel bemiddelaar als ontvanger van de boodschappen, en vertoont hiermee grote overeenkomst met het klassieke medium. Het verschil zit hem in de doelgroep.In de traditionele spiritistische seances proberen over het algemeen familieleden iets over hun gestorven geliefde van vroeger te ervaren, bij channeling gaat het in de regel om diepzinnige dialogen met prominente overledenen en wijsgeren. Jezus, Goethe en Gandhi zijn bijvoorbeeld tot een goed gesprek bereid, maar ook popmuzikanten of toneelspelers.
De bovenaardsen maken, om verbinding te krijgen met de nog niet uit hun lichaam getredenen, gebruik van elektronische middelen als band- en cassetterecorders, radio’s, televisies en computers, via welke stemmen te horen zijn waar nog steeds geen natuurkundige verklaring voor gevonden is. De spiritistische deskundigen spreken van transcommunicatie. De pionier op dit gebied is de Zweed Friedrich Jürgenson, die het verschijnsel ‘in 1959 toevallig ontdekte, toen hij gedurende lange tijd een bandrecorder aan had staan om vogelgezang op te nemen’.
Bij het - ook in de esotherische hoek niet onomstreden - channeling kunnen aanhangers en sceptici verbluffende staaltjes voorgeschoteld krijgen; afgezien van een hoop live gezever worden er complete boeken gechanneld (de geest dicteert de zich in trance bevindende aardse contactpersoon filosofische wetenswaardigheden of goed in de markt liggende bellettrie), en refereren mensen met een beperkt iq. plotseling aan complexe materie.
Volgens een bericht in het tijdschrift esotera (nr. 9/1996) is ook het beroemde boek Jonathan Livingston Seagull het resultaat van een channeling-proces. De auteur, Richard Bach, kreeg het eerste idee voor het boek bij een strandwandeling in Californië. Hij dacht, door geldzorgen geplaagd, aan de huur die betaald moest worden, toen hij volgens eigen zeggen een geheimzinnige stem hoorde die de woorden ‘Jonathan Livingston Seagull’ sprak: Jaren later, nadat er van zijn boek Jonathan Livingston Seagull 24 miljoen exemplaren verkocht waren, werd hij zich ervan bewust dat Jonathan daadwerkelijk de huur betaalde en nog veel meer. Het eerste deel van het boek had Bach van Jonathan doorgekregen, wat voor de Engelse spiritistische krant Psychic News aanleiding was voor de term spookmeeuw. De pratende meeuw diste Bach een spiritueel verhaal op, dat door de laatste in een razend tempo werd opgeschreven.
Ook de totstandkoming van Dr. Jekyll and Mr. Hyde ging volgens een verklaring van Treasure Island-auteur Robert Louis Stevenson (18501894) met bovenaardse krachten gepaard: hij werd door zogenaamde brownies, Engelse kobolds, tot het schrijven van het boek geïnspireerd.
→ Geesten, → Medium, →Psychose.
