Wat is de betekenis van stinkend?

(19e eeuw) (inf.) (als versterking) erg; buitengewoon. • stinkend, als versterk. bijw. in: stinkend duur, gemijn, enz. = peperduur, enz. (H. Molema: Woordenboek der Groningsche volkstaal, in de 19de eeuw. 1895) • Vooral de brigges steekt et niet onder stoele of banke en valt je om je nek, as ie maar zeker weet, da' je 't niet overdreve v...

stinkend - Werkwoord 1. onvoltooid deelwoord vanstinken

stinkend - bijwoord uitspraak: stin-kend 1. terwijl hij vies ruikt ♢ stinkend en al ging de hardloper op de bank zitten 2. heel erg ♢ die mensen zijn stinkend rijk Bijwoord: st...

bn. bw. (-er, -st), 1. kwalijk riekend, stinkende voeten; een stinkende adem; een benauwde, stinkende lucht; stinkende moerassen; (plantk.) stinkende gouwe, zie bij Gouw (IV); — (bw.): het is er stinkend vuil, zó vuil dat het er stinkt; 2. afkeer of tegenzin wekkend: een stinkende le...

('stinkənt) bn. 1. wie, wat stinkt. ➝ heelmeester, meester. 2. lelijk, vuil: een -e leugen.

bn. en bw. (-er, -st), 1. kwalijk riekend; (bw.) het is er vuil, zó vuil dat het er stinkt; 2. heel erg: hij is — brutaal; — rijk.

...

Stinkend - bn. bw. (-er, -st), kwalijk riekend ; stinkende voeten; een stinkende adem; — het is er stinkend vuil, zóó vuil dat het er stinkt; (fig.) eene stinkende leugen, eene groote, leelijke leugen ; ergens stinkend (met schande, ook met ondank) van af komen; — zich stinkend (schandelijk) gedragen; — (plantk.) st...

...