On entre, on crie, et c’est la vie ; on baille, on sort, et c’est la mort
(Fr.), men komt binnen, men schreeuwt, en dat is het leven ; men geeuwt, men vertrekt, en dat is de dood (albumvers van Ausone de Chancel, 1836. blijkbaar geïnspireerd door Florian, Fub. 4, 21 : ,,Arriver haletant, se coucher, s’endormir ; On appelle cela naître, vivre et mourir”).
