Wat is de betekenis van kalmte?

kalmte - Zelfstandignaamwoord 1. rust, stilte, koelbloedigheid, gemoedsrust Woordherkomst afgeleid van kalm met het achtervoegsel -te Verwante begrippen rust, rustigheid, sereniteit

kalmte - zelfstandig naamwoord uitspraak: kalm-te 1. toestand van rust, afwezigheid van opwinding, onrust, wanorde ♢ we vonden de kalmte aan het meer weldadig 2. toestand waarin iemand zijn emoties beheerst ...

bedaardheid.

s., bidaerdens, evenredigens, dimmenens, rêstigens; tot — komen, bida(e)rje, bikomme, bitommelje.

...

v. (het kalm zijn inz. bedaardheid, gerustheid): zijn kalmte niet verliezen.

('kalmtə) v. het kalm zijn : de – (der zee) hield nog dagen aan; de – is weer hersteld; – des gemoeds; – overwint ten slotte elk affekt. Syn. →: bedaardheid.

v., 1. afwezigheid van beroering, staat van rust, of stilte: — op zee, windstilte; 2. voortdurende toestand van rust, afwezigheid van wanorde of drukte: de trouwerij had in alle plaats, zonder omslag, vertoon; 3. bedaardheid: iemand tot — brengen; toestand waarin men zijn emoties beheerst: zijn — bewaren, verliezen; met —...

...