Wat is de betekenis van Hellebaard?

hellebaard - Zelfstandignaamwoord 1. antiek wapen bestaande uit een lange stok met aan het uiteinde een verticale metalen piek en zijdelings een bijl en een steekwapen ♢ In de Tachtigjarige Oorlog was de hellebaard nog heel gebruikelijk. Woordherkomst samenstelling van helle en baar...

hellebaard - Stokwapens met een op een bijlblad gelijkende kling met een korte weerhaak aan de achterkant en een punt bovenaan de stok; veel gebruikt in de oorlogen in de 15e en 16e eeuw, van de 16e tot 19e eeuw vooral als ceremonieel wapen gebruikt.

v. (-en), (hist.) wapen waarmee gestoken en gehouwen kan worden, een strijdbijl van bijzondere vorm aan een lange spies; later als attribuut gevoerd.

een 2—2½ m lang houw- en stootwapen in de middeleeuwen en Renaissance, bestaande uit een houten schacht met ijzeren spits, met aan de ene zijde een bijl, aan de andere zijde een haak. Thans nog in gebruik bij de pauselijke garde.

is de naam van een gecombineerd slag- en stootwapen, veel in gebruik bij het voetvolk in de middeleeuwen en de 16de eeuw. Het bestaat uit een 2 à 2½ m lange houten stang met lange ijzeren punt, een bijl en aan de tegenovergestelde kant een enigszins benedenwaarts gebogen haak, geschikt om ruiters van het paard te trekken. Tegen ruiter...

v. -en; lans of piek met dwarsbijl.

Het woord is een samenstelling van helm (steel) en bard (strijdbijl). Eertijds een bijlvormig wapen. De breede zijde was scherp. Bovendien was de hellebaard van een punt voorzien, waarmede men steken kon. Er was ook een haak aan om een ruiter uit den zadel te trekken. Lijfwachten waren vroeger gewoonlijk van dit wapen voorzien: dat waren de helleba...

oud houw- en stootwapen v. voetknechten (hellebaardiers); houten staaf met a/h eind een punt en bijl.

('hellə) v. (-en) [Mned. helm, steel + barde, brede bijl] lans, piek met dwarsbijl. Syn. →: aks.