Gebied dat toppen heeft hoger dan 500 m boven zeeniveau en dat een duidelijk reliëf heeft. Bergachtig gebied met toppen tussen 200 en 500 m boven zeeniveau heet laaggebergte of heuvelland; van 500 tot 1500 m boven zeeniveau wordt het middelgebergte genoemd en vanaf 1500 meter boven het zeeniveau begint het hooggebergte. Gebergten zijn ongelijk verdeeld over de aarde. Ook vanaf de diepzeebodem rijzen enorme ketens op, waarvan slechts de hoogste toppen boven de zee uitsteken. Algemeen kan gezegd w...

Gebergte - I. Ontstaan. Gebergten worden gevormd doordat tengevolge van verschuiving of intensieve plooiing een gedeelte van de aardkorst zich verheft boven de omgeving. Vulkanen ontstaan door ophooping van uit diepere deelen der aardkorst afkomstig gloeiend vloeibaar materiaal. Hoewel enkele vulkanen reusachtig groote afmetingen hebben, vele andere, ofschoon kleiner dan deze reuzen, nog altijd een imposanten berg vormen en niet zelden een aantal vulkanen tot een waar berglandschap vereenigd zij...

gebergte - Zelfstandignaamwoord 1. een verzameling van bergen die met elkaar een groter geheel vormen Woordherkomst Afgeleid van berg met het omvoegsel ge- -te dat een verzameling aangeeft.

gebergte - zelfstandig naamwoord uitspraak: ge-berg-te 1. groep bergen, berggebied ♢ het gebergte boven Italië zijn de Alpen Zelfstandig naamwoord: ge-berg-te het gebergte de gebergtes of -n

Gebergte (Een) noemt men in de aardrijkskunde eene groep of reeks van bergen, die eene hoogte hebben van althans 300 Ned. el. Vormen die bergen door het verband hunner dalen of door de eenvormigheid van gedaante of van gesteente een afgesloten geheel, dan geeft men daaraan den naam van gebergtestelsel. Naar de gedaante van het grondvlak onderscheidt men berggroenen en bergketens. Bij de eersten is het grondvlak ongeveer even lang als breed, en de bergen, die zich daarop verheffen zijn door diepe...

GEBERGTE, o. (-n), eene groep van bergen, bergachtige landstreek erts-, krijt-, rotsgebergte; sneeuwgebergte; (in de aardrijksk.) een stelsel van bergen in ééne rij of in een kring gelegen, bergketen, berggroep het Karpathische gebergte.

Gebergte - (zie plaat) is een gebied met reliëf, d.i. met afwisseling van hoog en laag, dat als geheel beschouwd boven een lagere omgeving oprijst. Naast gebergten door vulkanische uitbarstingen gevormd (vulkanische gebergten), en zgn. tafel- en traplandschappen (→ Cuestalandschap) uit horizontale, resp. zacht hellende gesteentelagen opgebouwd, onderscheidde men schollengebergten en plooiingsgebergten, resp. door breukvorming en door plooiing ontstaan. Want langen tijd werd gebergtevor...

zie Berg.

o. (-n, -s), groep van bergen; bij uitbreiding bergachtige landstreek: op de vlakte en in het –; de gebergten van Azië; als aardrijkskundige term: stelsel van bergen in een rij of in een kring gelegen, bergketen, berggroep: het Karpatische –. (e) Gebergten ontstaan in gebieden die door geologische oorzaken zo ver en zo snel boven de omgeving worden opgeheven, dat de →erosie niet in staat is de opheffing bij te houden (→orogenese). Vooral de verticaal-lineair werkende d...