Wat is de betekenis van eigenwijs?

bn. bw. (...wijzer, -t), 1. overmatig vertrouwend op eigen kennis of beleid, ontoegankelijk voor raad; 2. (gemeenz.) op grappige wijze van het gewone afwijkend, curieus, eigenaardig: een eigenwijs hoedje heeft zij op.

eigenwijs - Bijvoeglijk naamwoord 1. (te) overtuigd zijn van het eigen gelijk ♢ De eigenwijze oude man wilde niet naar de adviezen van de welwillende verpleegster luisteren. 2. eigenaardig-grappig vooral als het gaat om kinderen ♢ Het eigenwijze kind deed lek...

eigenwijs - bijvoeglijk naamwoord uitspraak: ei-gen-wijs 1. grappig en brutaal ♢ er zat een eigenwijs vogeltje in de boom 2. wie te veel overtuigd is van zijn eigen kunnen ♢ wees niet zo eigenwi...

adj. & adv., eigenwiis, wiis, eigensinnich, weetlik, wetich, kroppich oerhearrich; (verwaand), wanwittich, bromstich; — zijn, it forstan allinne hawwe, it witte wolle.

bn., bw.; eigenwijzer, eigenwijst (1 overmatig vertrouwende op eigen wijsheid en niet toegankelijk voor raadgeving: waanwijs als een betweter; 2 eigenaardig-grappig): 1. de jongen was eigenwijs; eigenwijs redeneren; 2. de egel met zijn eigenwijs snuitje.

eigən'wijs) bn. en bw. (...wijzer, -t) 1. alles beter menende te weten dan anderen : een ...wijze vent; redeneren. Syn. → aanmatigend. 2. eigenaardig : zo'n hoedje.

bn. en bw. (-wijzer, -t), 1. overmatig vertrouwend op eigen kennis of beleid, ontoegankelijk voor raad; 2. op grappige wijze van het gewone afwijkend, curieus, eigenaardig: een eigenwijs hoedje heeft zij op.

eigenwijs bn. 'eigenzinnig' categorie: geleed woord, leenwoord Mnl. eyghenwijs 'id.' [1466; MNW-P]; vnnl. eyghen-wijs 'id.' [1617; WNT verwarring]. Wrsch. ontleend aan mnd. eigenwīs 'eigenzinnig', gevormd uit eigen en wīs 'manier', zie ...

EIGENWIJS, bn. bw. (...wijzer, -t), een eigenwijze vent, die alles meent beter te weten dan anderen; — verwaand, pedant. EIGENWIJSHEID, v. verwaandheid, pedanterie.